Korzen

Budowa młodego korzenia. Rozmieszczenie tkanek w korzeniu rośliny okrytonasiennej jest w zasadzie podobne jak w łodydze, z wyjątkiem kilku szczegółów. W przeciwieństwie do większości łodyg, w korzeniu nie występuje rdzeń. Środkową część korzenia zajmuje ksylem, mający kilka wyrostków bocznych. Na przekroju poprzecznym tworzy on figurę w kształcie litery X lub gwiazdy, przy czym pomiędzy ramionami ksylemu rozlokowany jest floem. Kambium wiązkowe oddziela ksylem od floemu i warunkuje przyrost korzenia na grubość. Walec utworzony przez ksylem i floem otaczają dwie, zwykle jednokomórkowe, warstwy. Pierwsza, zwana perycyklem, stanowi miejsce, gdzie zostaje zapoczątkowany rozwój korzeni bocznych. Druga zaś, nazywana endodermą, zbudowana jest w znacznej części z komórek o ścianach impregnowanych substancją o właściwościach zbliżonych do wosku ? suberyną. Endoderma graniczy z korą pierwotną, którą od zewnątrz okrywa epiderma korzenia, złożona z jednej warstwy komórek. W strefie różnicowania się komórek, mniej więcej na całej jej szerokości, komórki epidermy tworzą delikatne wyrostki zwane włośnikami korzeniowymi. W tej właśnie strefie zachodzi głównie pochłanianie wody i rozpuszczonych w niej substancji mineralnych; włośniki występują tutaj często w dużym zagęszczeniu, przyczyniając się do ogromnego powiększenia powierzchni chłonnej korzeni. Na przykład 14 miliardów włośników korzeniowych jednej rośliny żyta ma łączną powierzchnię ok. 380 m2. Inne ważne, funkcje korzeni, jak zakotwiczanie rośliny w glebie oraz gromadzenie substancji zapasowych, odgrywają drugoplanową rolę w stosunku do ich działania jako organów chłonnych.