Łodyga

Łodygi roślin okrytonasiennych mogą być zdrewniałe lub zielne. Łodygi zdrewniałe, zwykle stosunkowo sztywne i grube, pokryte warstwą tkanki korkowej, są charakterystyczne dla roślin drzewiastych. Natomiast łodygi zielne, na ogół soczyste, zielone i cienkie, są typowe zwłaszcza dla roślin zielnych żyjących w ciągu jednego okresu wegetacyjnego lub dwóch. Uważa się, że rośliny drzewiaste są prymitywniejsze od roślin zielnych i powstały wcześniej od nich w toku ewolucji. Budowa łodygi. U typowej drzewiastej rośliny okrytonasiennej w pełni wykształcone tkanki łodygi są rozmieszczone w postaci koncentrycznych pierścieni wokół centralnie położonego rdzenia zbudowanego z cienkościennych, luźno ułożonych, bezbarwnych komórek parelichymy. Rdzeń jest otoczony warstwą wysoce wyspecjalizowanych tkanek przewodzących. Tkanki przewodzące, czyli waskularne, w których odbywa się transport różnych substancji, jak woda, rozpuszczone w niej sole mineralne, węglowodany i in., do wszystkich części rośliny, są zbudowane, z dwu typów złożonych tkanek: ksylemu, czyli drewna, oraz floemu, czyli łyka. Każda z nich zbudowana jest z różnych rodzajów komórek, przy czym oddziela je warstwa komórek merystematycznych zwana kambium wiązkowym. Tkanka waskularna tworzy ciągły układ od korzeni poprzez łodygę i rozgałęzienia do liści. Ksylem. Zarówno u nagonasiennych, jak i u okrytonasiennych ksylem pełni funkcję tkanki wzmacniającej łodygę oraz przewodzi wodę i rozpuszczone w niej sole mineralne z korzeni, gdzie substancje te są pochłaniane z gleby, do różnych części rośliny. Zależnie od pochodzenia i miejsca powstawania w roślinie ksylem bywa określany bądź jako pierwotny, bądź wtórny.